Ég er ekki sá eini í heiminum sem er ástfanginn af sjálfum sér.
Sindri Gretarsson.
mánudagur, maí 05, 2008
Fluttur í persónulega dýflissu Satans og járnapans Jöffel...
Til þess að halda þessu hægdeyjandi bloggi lifandi aðeins lengur (eða er þetta comebackið?) þá ætla ég henda nokkrum ljósmyndum frá flutningi mínum sem átti sér stað þann 24.apríl 2008. Ég er loksins frjáls frá dauðagripum foreldra minna og get haldið eins margar orgíur og ég vil í mínum 50 fermetra bílskúr, og ég ætla mér til þess að nýta þann möguleika eins mikið og hægt er. Hugmyndin við að innrétta bílskúrinn byrjaði fyrir löngu síðan, kringum árið 2000 en það var ekki fyrr en í júlí 2006 sem að ég, fjölskyldan og nokkrir vinir tæmdum bílskúrinn sem var áður fullur af endalausu drasli. Loksins núna í mars 2008 þá varð ég þreyttur á þessari bið og fór að nota allan þann tíma sem ég gat í að klára bílskúrinn, sem loks gerðist 23.apríl 2008 og daginn eftir hófst flutningurinn. Hér eru semsagt ljósmyndir frá flutningnum og nokkrar aðrar frá 2006, sumar þeirra eru af ketti.
Ég er ekki sá eini í heiminum sem er ástfanginn af sjálfum sér.
Sindri Gretarsson.
Ég er ekki sá eini í heiminum sem er ástfanginn af sjálfum sér.
Sindri Gretarsson.
föstudagur, mars 21, 2008
Fuck you, fuck you, fuck you, fuck you, fuck you...
Ímyndið ykkur mann á fimmtugsaldri, ítalskur í útliti, í dökkum frakka með sígarettu í kjaftinum. Hann stendur á gangstétt og er að kveikja í sígarettunni, beint eftir það þá horfir hann í kringum sig og bendir á næstu manneskju sem hann sér og segir: Fuck you. Hann bendir síðan á næstu manneskju sem hann sér og segir: Fuck you (með sterkum skilieyjiskum hreim) og svo heldur þetta áfram. Semsagt mjög níhiliskt og hálffyndið, lesið nafnið á bloggpóstinum aftur með þessu hugarfari, þá skilst hann betur.
Allavega, eftir langa bloggpásu þá hef ég ákveðið að blogga á ný, en þar sem mjög fáir eða enginn mun lesa þetta þá er ég að velta fyrir mér tilgangi þess. Ég er allavega staddur á öldugötunni hjá frænku minni þar sem ég mun eyða mestum mínum tíma næstu dagana því að hún er í útlöndum og ég þarf að passa blessuðu kettina. Þess vegna hef ég flutt hingað á öldugötuna, þar á meðal tekið tölvuna mína og nánast allt hið nauðsynlega fyrir þennan "millenial" mannfjanda sem ég er.
Millenials: They’re sociable, optimistic, talented, well-educated, collaborative, open-minded, influential, and achievement-oriented. They’ve always felt sought after, needed, indispensable. They are arriving in the workplace with higher expectations than any generation before them—and they’re so well connected that, if an employer doesn’t match those expectations, they can tell thousands of their cohorts with one click of the mouse. They’re the Millennial Generation. Born between 1980 and 2000, they’re a generation nearly as large as the Baby Boom, and they’re charged with potential. They’re variously called the Internet Generation, Echo Boomers, the Boomlet, Nexters, Generation Y, the Nintendo Generation, the Digital Generation, and, in Canada, the Sunshine Generation. But several thousand of them sent suggestions about what they want to be called to Peter Jennings at abcnews.com, and “Millennials” was the clear winner.
Tekið af - http://www.generationsatwork.com/articles/millenials.htm - með engu leyfi höfundar því miður...
Páskafríið er nýbyrjað en samt einhvernvegin strax að verða búið, finnst alltaf eins og það sé einhverskonar "space-time distortions" í gangi (horfir enginn á Star Trek?) því ég er strax að verða fokking 21 árs og það er alls ekki langt síðan ég var 19 ára. Talandi um 19 ára, djöfulli eru 19 ára krakkar óþolandi á skemmtistöðum, reyndar þá eru nánast allir íslendingar óþolandi á skemmtistöðum. Ég er byrjaður að hljóma eins og bitur væluskjóða sem bullar stanslaust um hve allt er ömurlegt og er síðan ekkert betri sjálfur. Kannski ætti ég að hætta ruglinu hérna...
Annars er búið að vera fokk-mikið að gera, sem útskýrir bloggleysið nýlega. Kannski að ég fari niður í bæ í kvöld, af svona 100 skiptum sem ég hef farið í miðbæinn á ævi minni þá hafa svona þrjú skipti verið þess virði. Íslendingar verða háværir, ofbeldishneigðir og pirrandi þegar þeir drekka og þar sem ég er tiltörulega lágstemdur, yfirvegaður og mjúkur innan í mér þá er það ekki beint fyrir mig. Ég er annaðhvort mjög upplýst manneskja, eða mjög bæld manneskja, mér er eiginlega drullusama hvort það er, allavega er ég ekki hávært fífl að drekka mig fullan að lemja fólk niðrí bæ. Ég lem litlu systur mína af og til en það telst ekki með.
En áfengi hefur verið að síjast í burtu frá mér í meira en ár núna, ég hef drukkið mig fullan svona þrisvar sinnum núna á heilu ári, sem ætti ekki að vera mikið. Áhugi minn gagnart áfengi hefur lækkað mjög mikið, enda er þetta bara viðbjóðslegt sull sem þú neyðir gegnum kokið á þér til þess að finna fyrir ölvunartilfinningunni. Það er fínt stundum, hef ekkert á móti því, en sumir eiga einfaldlega ekki að drekka. Ég er ekki að tala um sjálfan mig, en sumt fólk (og þá meina ég margir) sérstaklega á Íslandi eiga mjög mikið bágt með að halda stjórn á sér og það fólk ætti ekki að drekka.
Nóg af mínu kjaftæði í bili...
"Fuck you, pay me" - Henry Hill
Sindri Gretarsson.
Allavega, eftir langa bloggpásu þá hef ég ákveðið að blogga á ný, en þar sem mjög fáir eða enginn mun lesa þetta þá er ég að velta fyrir mér tilgangi þess. Ég er allavega staddur á öldugötunni hjá frænku minni þar sem ég mun eyða mestum mínum tíma næstu dagana því að hún er í útlöndum og ég þarf að passa blessuðu kettina. Þess vegna hef ég flutt hingað á öldugötuna, þar á meðal tekið tölvuna mína og nánast allt hið nauðsynlega fyrir þennan "millenial" mannfjanda sem ég er.
Millenials: They’re sociable, optimistic, talented, well-educated, collaborative, open-minded, influential, and achievement-oriented. They’ve always felt sought after, needed, indispensable. They are arriving in the workplace with higher expectations than any generation before them—and they’re so well connected that, if an employer doesn’t match those expectations, they can tell thousands of their cohorts with one click of the mouse. They’re the Millennial Generation. Born between 1980 and 2000, they’re a generation nearly as large as the Baby Boom, and they’re charged with potential. They’re variously called the Internet Generation, Echo Boomers, the Boomlet, Nexters, Generation Y, the Nintendo Generation, the Digital Generation, and, in Canada, the Sunshine Generation. But several thousand of them sent suggestions about what they want to be called to Peter Jennings at abcnews.com, and “Millennials” was the clear winner.
Tekið af - http://www.generationsatwork.com/articles/millenials.htm - með engu leyfi höfundar því miður...
Páskafríið er nýbyrjað en samt einhvernvegin strax að verða búið, finnst alltaf eins og það sé einhverskonar "space-time distortions" í gangi (horfir enginn á Star Trek?) því ég er strax að verða fokking 21 árs og það er alls ekki langt síðan ég var 19 ára. Talandi um 19 ára, djöfulli eru 19 ára krakkar óþolandi á skemmtistöðum, reyndar þá eru nánast allir íslendingar óþolandi á skemmtistöðum. Ég er byrjaður að hljóma eins og bitur væluskjóða sem bullar stanslaust um hve allt er ömurlegt og er síðan ekkert betri sjálfur. Kannski ætti ég að hætta ruglinu hérna...
Annars er búið að vera fokk-mikið að gera, sem útskýrir bloggleysið nýlega. Kannski að ég fari niður í bæ í kvöld, af svona 100 skiptum sem ég hef farið í miðbæinn á ævi minni þá hafa svona þrjú skipti verið þess virði. Íslendingar verða háværir, ofbeldishneigðir og pirrandi þegar þeir drekka og þar sem ég er tiltörulega lágstemdur, yfirvegaður og mjúkur innan í mér þá er það ekki beint fyrir mig. Ég er annaðhvort mjög upplýst manneskja, eða mjög bæld manneskja, mér er eiginlega drullusama hvort það er, allavega er ég ekki hávært fífl að drekka mig fullan að lemja fólk niðrí bæ. Ég lem litlu systur mína af og til en það telst ekki með.
En áfengi hefur verið að síjast í burtu frá mér í meira en ár núna, ég hef drukkið mig fullan svona þrisvar sinnum núna á heilu ári, sem ætti ekki að vera mikið. Áhugi minn gagnart áfengi hefur lækkað mjög mikið, enda er þetta bara viðbjóðslegt sull sem þú neyðir gegnum kokið á þér til þess að finna fyrir ölvunartilfinningunni. Það er fínt stundum, hef ekkert á móti því, en sumir eiga einfaldlega ekki að drekka. Ég er ekki að tala um sjálfan mig, en sumt fólk (og þá meina ég margir) sérstaklega á Íslandi eiga mjög mikið bágt með að halda stjórn á sér og það fólk ætti ekki að drekka.
Nóg af mínu kjaftæði í bili...
"Fuck you, pay me" - Henry Hill
Sindri Gretarsson.
föstudagur, febrúar 15, 2008
Kvikmyndaárið 2007...
Það er rifrildismál milli kvikmyndaáhugamanna hér á landi hvernig eigi að flokka sumar kvikmyndir milli ára. T.d þá kom No Country for Old Men út í Bandaríkjunum í desember 2007 en kom ekki til Íslands fyrr en núna í febrúar 2008 og ef ég á að flokka á milli til þess að geta dæmt um bestu myndir ársins 2007, í hvaða dálki ætti hún að vera? Margir myndu segja að hún sé 2008 mynd, ég segi það ekki, No Country for Old Men er 2007 mynd og ætti að vera flokkuð samkvæmt því. Ef við færum alltaf eftir útgáfudegi kvikmynda eftir hvenær þær kæmu hérlendis á þá að flokka mynd sem kemur út árið 2001 í Bandaríkjunum sem 2008 mynd bara því hún kom þá hér í bíó? Það er sjaldgæft að myndir koma ekki til landsins eftir svona mörg ár en þetta hefur gerst og mun gerast aftur. Hvað gerðist við þolinmæðina okkar? Er það svo erfitt að bíða í nokkra mánuði til þess að dæma um bestu myndir ársins og gera það almennilega, ef öll lönd gerðu sama og íslendingar þá væri kerfið í algerri steik. Segjum ef Astrópía yrði gefin út í Bandaríkjunum næsta sumar, ættu Kanar þá að telja hana sem 2008 mynd?
Hinsvegar þá hefur mér hingað til hefur mér fundist 2007 vera frekar veikt ár fyrir kvikmyndir, þó svo að það ár sé nú þegar liðið þá eru nokkrar ef ekki margar myndir frá 2007 sem ég á eftir að sjá sem gætu vel verið frábærar myndir sem eiga jafnvel skilið sinn sess við bestu myndir 2007. Þangað til ég sé þær myndir þá get ég aðeins dæmt um það sem ég hef séð, þær sem ég á eftir að sjá eru t.d There Will Be Blood, Kite Runner, The Assassination of Jesse James, Into the Wild, Gone Baby Gone og Ratatouille...
Það var ein mynd sem kom út snemma árið 2007 í Bandaríkjunum en kom út hér í maí mánuði sem mér fannst þá og ennþá vera besta mynd 2007 og það er Zodiac. Sú mynd passar einmitt við minn smekk á kvikmyndum, hún fjallar um áhugaverða atburði, á áhugaverðu tímabili og er ótrúlega vel gerð og úthugsuð. Zodiac verður annaðhvort í fyrsta sæti eða fyrstu þremur yfir árið, kemur í ljós.
Önnur mynd sem kom til landsins fyrr en Zodiac var Sunshine, það er einhver eftirminnanlegasta kvikmynd ársins. Burtséð frá skiptum skoðunum gagnvart seinustu 30 mínutur myndarinnar þá var ég mjög sáttur með myndina í heild sinni, eðal vísindaskáldskapur með ótrúleg framleiðslugæði. Myndin einnig sýndi það að Chris Evans kann virkilega að leika alvarleg hlutverk og þá býsna vel.
Þessi mynd kom mér ágætlega á óvart, þó svo að ég fíli Frank Darabont í tætlur þá bjóst ég ekki við að The Mist myndi verða svona góð. Besta hrollvekjan í mörg ár, frábær blanda af b-mynd og sósíal/political drama sem var alltaf áhugaverð og býsna spennandi. Það er sjaldgæft að ég held mikið uppá svona kvikmyndir en The Mist er stór undantekning.
Ég er harður aðdáðandi Coen kvikmynda og þrátt fyrir að No Country For Old Men sé mjög góð mynd, þá bjóst ég örugglega við of miklu og fékk of lítið í hendurnar. Því ég varð fyrir smá vonbrigðum, fyrsta áhorfið mitt reyndist slæmt en seinna áhorfið breytti því mest öllu. Myndin er djúp, vel leikin, vel skrifuð en mér fannst hún samt ekki þessi snilld sem margir telja hana vera en hún er þrátt fyrir það, ein af bestu myndum ársins.
Þessi kom mér þó smá á óvart, ég hafði engar væntingar gagnvart Atonement, ég bjóst við þannig týpu af kvikmynd sem er gerð fyrir óskarinn en svo var hún ekki alveg. Þetta er mjög dramatísk kvikmynd sem fjallar um ást (korní, ég veit) og aðrar mjög skerandi mennskar tilfinningar kringum seinni heimstyrjöldina og gerir það bara ansi vel. Hún hefur einnig mjög ákveðna sýn yfir stríðið sem mér fannst henta myndinni ótrúlega vel.
Því miður þá var Knocked Up ein af þessum myndum sem ég ákvað eiginlega ómeðvitað að sjá ekki í bíó, sem er skömm þar sem ég sá hana loksins nýlega og var virkilega sáttur með útkomuna. Hún er skemmtileg, fyndin, vel skrifuð, vel leikin og mjög sérstök þar sem hún er spunin af leikurunum af mestu leiti og það virkar fáranlega vel.
Það voru margar aðrar myndir sem reyndust mjög góðar á árinu. 3:10 to Yuma, Michael Clayton, Sweeney Todd: Demon Barber of Fleet Street, 300, American Gangster, Charlie Wilson's War, Sicko og örugglega nokkrar sem ég er ekki að muna eftir nákvæmlega núna. Mér fannst þó myndir eins og Eastern Promises og Juno ofmetnar...
Þetta er ekki fullkominn listi en hann er nálægt því sem mun verða endanlega niðurstaðan gagnvart árinu 2007 (frá mínu sjónarhorni þá).
Ég mæli þó með "Blood on the Motorway" eftir DJ Shadow og "Midnight Runaway" eftir Three Dog Night.
Sindri Gretarsson, fuckin' off.
Hinsvegar þá hefur mér hingað til hefur mér fundist 2007 vera frekar veikt ár fyrir kvikmyndir, þó svo að það ár sé nú þegar liðið þá eru nokkrar ef ekki margar myndir frá 2007 sem ég á eftir að sjá sem gætu vel verið frábærar myndir sem eiga jafnvel skilið sinn sess við bestu myndir 2007. Þangað til ég sé þær myndir þá get ég aðeins dæmt um það sem ég hef séð, þær sem ég á eftir að sjá eru t.d There Will Be Blood, Kite Runner, The Assassination of Jesse James, Into the Wild, Gone Baby Gone og Ratatouille...
Það var ein mynd sem kom út snemma árið 2007 í Bandaríkjunum en kom út hér í maí mánuði sem mér fannst þá og ennþá vera besta mynd 2007 og það er Zodiac. Sú mynd passar einmitt við minn smekk á kvikmyndum, hún fjallar um áhugaverða atburði, á áhugaverðu tímabili og er ótrúlega vel gerð og úthugsuð. Zodiac verður annaðhvort í fyrsta sæti eða fyrstu þremur yfir árið, kemur í ljós.
Önnur mynd sem kom til landsins fyrr en Zodiac var Sunshine, það er einhver eftirminnanlegasta kvikmynd ársins. Burtséð frá skiptum skoðunum gagnvart seinustu 30 mínutur myndarinnar þá var ég mjög sáttur með myndina í heild sinni, eðal vísindaskáldskapur með ótrúleg framleiðslugæði. Myndin einnig sýndi það að Chris Evans kann virkilega að leika alvarleg hlutverk og þá býsna vel.
Þessi mynd kom mér ágætlega á óvart, þó svo að ég fíli Frank Darabont í tætlur þá bjóst ég ekki við að The Mist myndi verða svona góð. Besta hrollvekjan í mörg ár, frábær blanda af b-mynd og sósíal/political drama sem var alltaf áhugaverð og býsna spennandi. Það er sjaldgæft að ég held mikið uppá svona kvikmyndir en The Mist er stór undantekning.
Ég er harður aðdáðandi Coen kvikmynda og þrátt fyrir að No Country For Old Men sé mjög góð mynd, þá bjóst ég örugglega við of miklu og fékk of lítið í hendurnar. Því ég varð fyrir smá vonbrigðum, fyrsta áhorfið mitt reyndist slæmt en seinna áhorfið breytti því mest öllu. Myndin er djúp, vel leikin, vel skrifuð en mér fannst hún samt ekki þessi snilld sem margir telja hana vera en hún er þrátt fyrir það, ein af bestu myndum ársins.
Þessi kom mér þó smá á óvart, ég hafði engar væntingar gagnvart Atonement, ég bjóst við þannig týpu af kvikmynd sem er gerð fyrir óskarinn en svo var hún ekki alveg. Þetta er mjög dramatísk kvikmynd sem fjallar um ást (korní, ég veit) og aðrar mjög skerandi mennskar tilfinningar kringum seinni heimstyrjöldina og gerir það bara ansi vel. Hún hefur einnig mjög ákveðna sýn yfir stríðið sem mér fannst henta myndinni ótrúlega vel.
Því miður þá var Knocked Up ein af þessum myndum sem ég ákvað eiginlega ómeðvitað að sjá ekki í bíó, sem er skömm þar sem ég sá hana loksins nýlega og var virkilega sáttur með útkomuna. Hún er skemmtileg, fyndin, vel skrifuð, vel leikin og mjög sérstök þar sem hún er spunin af leikurunum af mestu leiti og það virkar fáranlega vel.
Það voru margar aðrar myndir sem reyndust mjög góðar á árinu. 3:10 to Yuma, Michael Clayton, Sweeney Todd: Demon Barber of Fleet Street, 300, American Gangster, Charlie Wilson's War, Sicko og örugglega nokkrar sem ég er ekki að muna eftir nákvæmlega núna. Mér fannst þó myndir eins og Eastern Promises og Juno ofmetnar...
Þetta er ekki fullkominn listi en hann er nálægt því sem mun verða endanlega niðurstaðan gagnvart árinu 2007 (frá mínu sjónarhorni þá).
Ég mæli þó með "Blood on the Motorway" eftir DJ Shadow og "Midnight Runaway" eftir Three Dog Night.
Sindri Gretarsson, fuckin' off.
miðvikudagur, janúar 23, 2008
Heath Ledger er dáinn! Það er virkilega fökked.
Heath Ledger (4.apríl 1979 - 22. janúar 2008)
Það virkilega sökkar að Heath Ledger er látinn, hann var of ungur og of góður leikari til þess að mega deyja svona ungur. Ég efa að nokkur maður hafi búist við þessu, fyrst var það Brad Renfro um daginn og núna Heath Ledger. Næsta myndin hans Heath verður sem Jókerinn The Dark Knight, sem mun vonandi verða hans besta hlutverk. Hann dó í miðjum tökum af nýju Terry Gilliam myndinni svo ég er ekki viss hvað mun gerast með hans hlutverk í þeirri mynd. Þetta er alger bömmer, ég var búinn að fylgjast með honum síðan 10 Things I hate About You árið 1999 og ég bjóst aldrei við því að þessu myndi enda svona og hvað þá svona snöggt.
Minnir mann á það að enginn er of ungur til þess að deyja.
Bömmer.
þriðjudagur, janúar 22, 2008
The Band
Nú er kominn tími til þess að tala um hljómsveitina The Band, sem var án efa mest "quintessential" gullaldarhljómsveit sem uppi hefur verið.
Frá vinstri til hægri:
Garth Hudson (2.ágúst 1937) - Organisti, spilaði einnig á keyboards, saxófón og ýmis önnur hljóðfæri.
Robbie Robertson (5.júlí 1943) - Lagahöfundur, gítaristi og söngvari.
Levon Helm (26.maí 1940) - Trommari, söngvari, lagahöfundur, einnig leikari og framleiðandi.
Richard Manuel (3.apríl 1943 - 4.mars 1986) - Lagahöfndur, söngvari, trommari og spilaði á mörg önnur hljóðfæri.
Rick Danko (29.desember 1942 - 10.desember 1999) - Bassaleikari, söngvari, spilaði einnig á fiðlu og mörg önnur hljóðfæri.
Það sem gerir þessa hljómsveit sérstaka, fyrir utan tónlistina sem hún spilar eru einmitt meðlimir hljómsveitarinnar. Allir fimm meðlimirnir voru fökking góðir í öllu sem þeir gerðu, nema Robertson var slappur söngvari enda söng hann sjaldan. Hinsvegar, þegar hann söng á tónleikum þá var látið slökkva á hljóðstandinum hans, enda sést það einnig í heimildarmyndinni The Last Waltz eftir Martin Scorsese. The Band er 'landmerki' fyrir tíðarandann sem var á tíma hljómsveitarinnar, þá aðallega á árunum 1967-1976 sem er einmitt ekki aðeins gullöld tónlistar (að mati skrifanda) heldur einnig hippatímabilið og Lyndon B. Johnson - Nixon tímabilið, líklega merkilegasta tímabilið í bandarískari sögu. Eina sem ég get sagt er að ég mæli sterklega með The Band fyrir hverjum sem hefur ekki heyrt um hana, hún er þess virði.
Uppáhaldslög:
The Night They Drove Old Dixie Down - The Last Waltz (live)
King Harvest (Has Surely Come) - The Band
4% Pantomime with Van Morrison - Cahoots
Up on Cripple Creek - The Last Waltz (live)
Stage Fright - The Last Waltz (live)
The Shape I'm In - The Last Waltz (live)
I Shall Be Released - The Last Waltz (live)
The Weight - The Last Waltz (studio)
Acadian Driftwood - Northern Lights/Southern Cross
Don't Do It - Rock of Ages (live)
Caledonia Mission - Rock of Ages (live)
Across The Great Divide - Rock of Ages (live)
Nánast öll bestu lögin þeirra eru betri þegar þau eru live á tónleikum, The Band er einnig eitt besta 'live performance' hljómsveit allra tíma.
____
Singles
"Uh-Uh-Uh"/"Leave Me Alone" (1965 single, as The Canadian Squires)
"The Stones I Throw"/"He Don't Love You" (1965 single, as Levon and the Hawks)
"Go Go Liza Jane"/"He Don't Love You" (1968 single, as Levon and the Hawks)
"Twilight"/"Acadian Driftwood"
Albums
Music from Big Pink (1968)
The Band (1969)
Stage Fright (1970)
Cahoots (1971)
Rock of Ages (live, 1972)
Moondog Matinee (1973)
Northern Lights - Southern Cross (1975)
Islands (1977)
The Last Waltz (live/studio, 1978)
Jericho (1993)
High on the Hog (1996)
Jubilation (1998)
Compilations
The Best of The Band (1976)
Anthology (1978)
To Kingdom Come (anthology, 1989)
Across the Great Divide (box set, 1994)
Live at Watkins Glen (1995)
The Best of The Band, Vol. II (1999)
Greatest Hits (2000)
The Last Waltz (box set edition, 2002)
A Musical History (box set, 2005)
From Bacon Fat to Judgement Day (box set, 2006) (as Levon and the Hawks, et al.)
With Bob Dylan
Planet Waves (1974)
Before the Flood (1974)
The Basement Tapes (1975)
The Bootleg Series Vol. 4: Bob Dylan Live 1966, The "Royal Albert Hall" Concert (1998)
____
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Band
Sindri Gretarsson - Mæli með Fire Eater eftir Three Dog Night.
Frá vinstri til hægri:
Garth Hudson (2.ágúst 1937) - Organisti, spilaði einnig á keyboards, saxófón og ýmis önnur hljóðfæri.
Robbie Robertson (5.júlí 1943) - Lagahöfundur, gítaristi og söngvari.
Levon Helm (26.maí 1940) - Trommari, söngvari, lagahöfundur, einnig leikari og framleiðandi.
Richard Manuel (3.apríl 1943 - 4.mars 1986) - Lagahöfndur, söngvari, trommari og spilaði á mörg önnur hljóðfæri.
Rick Danko (29.desember 1942 - 10.desember 1999) - Bassaleikari, söngvari, spilaði einnig á fiðlu og mörg önnur hljóðfæri.
Það sem gerir þessa hljómsveit sérstaka, fyrir utan tónlistina sem hún spilar eru einmitt meðlimir hljómsveitarinnar. Allir fimm meðlimirnir voru fökking góðir í öllu sem þeir gerðu, nema Robertson var slappur söngvari enda söng hann sjaldan. Hinsvegar, þegar hann söng á tónleikum þá var látið slökkva á hljóðstandinum hans, enda sést það einnig í heimildarmyndinni The Last Waltz eftir Martin Scorsese. The Band er 'landmerki' fyrir tíðarandann sem var á tíma hljómsveitarinnar, þá aðallega á árunum 1967-1976 sem er einmitt ekki aðeins gullöld tónlistar (að mati skrifanda) heldur einnig hippatímabilið og Lyndon B. Johnson - Nixon tímabilið, líklega merkilegasta tímabilið í bandarískari sögu. Eina sem ég get sagt er að ég mæli sterklega með The Band fyrir hverjum sem hefur ekki heyrt um hana, hún er þess virði.
Uppáhaldslög:
The Night They Drove Old Dixie Down - The Last Waltz (live)
King Harvest (Has Surely Come) - The Band
4% Pantomime with Van Morrison - Cahoots
Up on Cripple Creek - The Last Waltz (live)
Stage Fright - The Last Waltz (live)
The Shape I'm In - The Last Waltz (live)
I Shall Be Released - The Last Waltz (live)
The Weight - The Last Waltz (studio)
Acadian Driftwood - Northern Lights/Southern Cross
Don't Do It - Rock of Ages (live)
Caledonia Mission - Rock of Ages (live)
Across The Great Divide - Rock of Ages (live)
Nánast öll bestu lögin þeirra eru betri þegar þau eru live á tónleikum, The Band er einnig eitt besta 'live performance' hljómsveit allra tíma.
____
Singles
"Uh-Uh-Uh"/"Leave Me Alone" (1965 single, as The Canadian Squires)
"The Stones I Throw"/"He Don't Love You" (1965 single, as Levon and the Hawks)
"Go Go Liza Jane"/"He Don't Love You" (1968 single, as Levon and the Hawks)
"Twilight"/"Acadian Driftwood"
Albums
Music from Big Pink (1968)
The Band (1969)
Stage Fright (1970)
Cahoots (1971)
Rock of Ages (live, 1972)
Moondog Matinee (1973)
Northern Lights - Southern Cross (1975)
Islands (1977)
The Last Waltz (live/studio, 1978)
Jericho (1993)
High on the Hog (1996)
Jubilation (1998)
Compilations
The Best of The Band (1976)
Anthology (1978)
To Kingdom Come (anthology, 1989)
Across the Great Divide (box set, 1994)
Live at Watkins Glen (1995)
The Best of The Band, Vol. II (1999)
Greatest Hits (2000)
The Last Waltz (box set edition, 2002)
A Musical History (box set, 2005)
From Bacon Fat to Judgement Day (box set, 2006) (as Levon and the Hawks, et al.)
With Bob Dylan
Planet Waves (1974)
Before the Flood (1974)
The Basement Tapes (1975)
The Bootleg Series Vol. 4: Bob Dylan Live 1966, The "Royal Albert Hall" Concert (1998)
____
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Band
Sindri Gretarsson - Mæli með Fire Eater eftir Three Dog Night.
föstudagur, janúar 11, 2008
The Adventures of Tommi & Sindri...
Það er nú þannig þessa dagana að ég og Tómas Aquinas Rizzo (a.k.a Tómas Valgeirsson) höfum verið að gera stutta gagnrýnendaþætti á kvikmyndir.is. Við báðir erum stjórnendur á síðunni og höfum verið að gagnrýna þar kvikmyndir árum saman eins og vitleysingar þar til okkur datt í hug að gera þessa þætti. Þættirnir eru í raun stutt summary frá okkur um nýju myndirnar sem koma hverja helgi, nýlegast var það um National Treasure Book of Secrets og I'm Not There. Framtíð þáttanna er óákveðin en við reynum okkar besta að gera þetta skemmtilegt og athyglisvert á sama tíma, t.d þá tökum við okkur nánast ekkert alvarlega og flippum eiginlega stanslaust við tökur. Nýjasti þáttur er nr. 4 og hann er á forsíðunni þessa stundina, það er einnig linkur á kvikmyndir.is hérna hægra megin á bloggsíðunni...
Búast má við að það mun koma út einn þáttur á viku og við fjöllum um yfirleitt tvær myndir á einum þætti, en það fer einnig eftir hve margar myndir eru frumsýndar þá viku sem við gerum þáttinn. Við ætlum að fikta okkur áfram í þessu aðeins, þetta er að fara breytast í gagnrýnendahjónaband hjá okkur Tomma. Meiraðsegja nafnið Tommi & Sindri hljómar mjög hýrt en ég meina, við erum varla að taka okkur neitt alvarlega :Þ
"Kvikmyndagagnrýnendur eru Satanískir" - Þorsteinn Vilhjálmsson (óbein tilvitnun)
Búast má við að það mun koma út einn þáttur á viku og við fjöllum um yfirleitt tvær myndir á einum þætti, en það fer einnig eftir hve margar myndir eru frumsýndar þá viku sem við gerum þáttinn. Við ætlum að fikta okkur áfram í þessu aðeins, þetta er að fara breytast í gagnrýnendahjónaband hjá okkur Tomma. Meiraðsegja nafnið Tommi & Sindri hljómar mjög hýrt en ég meina, við erum varla að taka okkur neitt alvarlega :Þ
"Kvikmyndagagnrýnendur eru Satanískir" - Þorsteinn Vilhjálmsson (óbein tilvitnun)
fimmtudagur, janúar 10, 2008
Ég er býsna smug...
Þetta fellst líklega undir egó-bloggi en ég var að skoða ljósmyndir frá jólatímabilinu 2007 og ég gat ekki gert annað nema hugsa hve svakalega smug ég lít út fyrir að vera á ljósmyndunum. Smug myndi í mínu tilfelli þýða, maður sem þykist vera betri en aðrir og sýnir það með félagslegu atferli (afsakið slappa íslensku). Kannski er það bara ég en mér finnst ég býsna smuglegur á flestum þessum myndum þar sem ég er viðstaddur...
Ég að vera smug...
Systir mín er frábær, en hún er samt gribba :)
Sveinbjörn frændi að spila blues á píanó, hann kann sitt fag.
Smuuuuug :)
Þessi köttur er einfaldlega bestur...
Það er hægt að skrifa bækur um þennan kött...
Hann Tjúlli er stundum tjúllaður þrátt fyrir gríðarlega stærð og háan aldur...
Smug.
Smug.
Gutti frændi, það þarf virkilega að ráða hann í víkingamynd einhvern tímann...
Smug.
Ok, ekkert það smug núna...
Spila bíóbrot, Sveinbjörn frændi að leika...
Ég smug að spila bíóbrot...
Við systkynin erum reyndar bæði frekar smug...
Þessi ljósmynd segir sig sjálf...
Mjög fín jól annars, ég var svosem frekar sáttur.
"My penis suddenly became larger and stood up!" - Sindri Gretarsson (age 10)
Ég að vera smug...
Systir mín er frábær, en hún er samt gribba :)
Sveinbjörn frændi að spila blues á píanó, hann kann sitt fag.
Smuuuuug :)
Þessi köttur er einfaldlega bestur...
Það er hægt að skrifa bækur um þennan kött...
Hann Tjúlli er stundum tjúllaður þrátt fyrir gríðarlega stærð og háan aldur...
Smug.
Smug.
Gutti frændi, það þarf virkilega að ráða hann í víkingamynd einhvern tímann...
Smug.
Ok, ekkert það smug núna...
Spila bíóbrot, Sveinbjörn frændi að leika...
Ég smug að spila bíóbrot...
Við systkynin erum reyndar bæði frekar smug...
Þessi ljósmynd segir sig sjálf...
Mjög fín jól annars, ég var svosem frekar sáttur.
"My penis suddenly became larger and stood up!" - Sindri Gretarsson (age 10)
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)
