Barton Fink

Sindri Gretarsson 28. febrúar 2007 ***1/2 af ****

Cohen bræðurnir eru meistarar í handritskrifum, frumleiki þeirra felst ekki í söguþræðum, það er reyndar oft sem söguþræðir eru nánast ekki til staðar eða stanslaust á sveimi, heldur felst frumleiki þeirra í persónusköpun og samræðum. Barton Fink er mögulega besta dæmi Cohen bræðranna í þessu samhengi, myndin hengur gersamlega á sniðugu handriti og góðum leikurum. Barton Fink (John Turturro) er ungt leikhússkáld sem fær tilboð um að skrifa glímumyndir í Hollywood árið 1941, á hóteli sínu þar hittir hann Charlie Meadows (John Goodman), sölumann sem verður góður vinur Finks. Þetta er án efa eftirminnanlegasta frammistaðan hans John Goodman, óskarsverðug að mínu mati. Söguþráðurinn er eins og ég sagði ekki það mikilvægur þar sem ég get varla sagt meira um hann, en þetta er alls ekki öll myndin. Myndin nær að fljóta vel áfram þrátt fyrir mjög sterkan Cohen stíl sem fjallar um mjög súrt efni, myndin er stútfull af myndlíkingum og karakterum sem eiga að tákna ýmsar stereótýpur og umheimurinn í myndinni er það takmarkaður að ég held að aðeins ein sena sem gerist utandyra. Barton Fink er einstök að því stigi að tilgangurinn með myndinni reynist mjög óljós í lokin, en þrátt fyrir það þá er myndin stanslaust athyglisverð og alls engin tímasóun þar sem heilinn er starfandi á tvöfalt meiri virkni við áhorf. Ég var einfaldlega hissa, ég bjóst engan vegin við hvernig mynd þetta væri, hún er ein af betri myndum Cohen bræðranna og ég mæli með henni fyrir hvern sem hugsanlega gæti haft áhuga á því sem ég hef skrifað hér að ofan.


"CHARLIE: Look upon me! I'll show you the life of the mind!"


Sindri Gretarsson.